Tüfenk
Çocuk e harfine yaslanmış uyuyordu
sonra saçlarımız kapandı, denklerimiz bağlandı sonra boyuna ateşler söndü dağlarda bir yıldız boyuna söndü durdu çocuk insan seslerine yaslanmış uyuyordu o zaman ben atlıydım işte saçlarımda geceler morarırdı yorgun olamazdım çok uzaklardaydı yurdum çünkü boyuna tüfenkler doldurmuştum sularım girilmezdi çığlıklardan canavarlar besliyordum ulu bir askerdim sanki ve artık çirkinim uykularımda örümcekler üreyor şimdi gelmiş geçmiş bütün gölgeleri denedim ellerim hala pençe gibi düşler, tüfenkler ve ayaklar gözlerimi engel oluyor güneş. (1962) |
İsmet Özel
|
24 Eylül 2013
Naiflik Ülkesinden Notlar VI
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder